"Αξίζουν όλοι οι άνθρωποι;"

Διάβασα ένα άρθρο σήμερα. Είχε τίτλο "Αξίζουν όλοι οι άνθρωποι;". Το έχει γράψει ένα νέο παιδί, φοιτητής. Ένα παιδί που έχει επιλέξει έναν μοναχικό τρόπο σκέψης και ως φυσικό επόμενο, πιστεύω έναν μοναχικό τρόπο ζωής. Αναρωτιόταν αν υπάρχει λόγος να αναλωθεί και να χάσει τον καιρό του προσπαθώντας να γίνει περισσότερο "κοινωνικός". Θα παραθέσω το link του άρθρου για να διαβάσετε τις δικές του σκέψεις.

http://doppelsden.blogspot.gr/2007/09/blog-post_22.html

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η φράση "κάθησα και παρατήρησα". Πως είναι δυνατόν να την λέει ένα τόσο νέο παιδί. Θα ήθελα να το ταρακουνήσω και να του πω...
"Η ζωή αγόρι μου δεν είναι για να την παρατηρείς, αλλά για να την ζεις. Οι άνθρωποι δεν είναι εικόνες να τους κοιτάς. Πρέπει να τους ακούς, να τους αφουγκράζεσαι, να τους "κοιτάς" πραγματικά, να τους γνωρίζεις. Όχι, δεν αξίζουν όλοι. Και αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Αυτός που για σένα δεν αξίζει μία για κάποιον άλλον είναι ο κόσμος ολόκληρος. Αν όμως δεν τους γνωρίσεις, αν κλειστείς στον "βούρκο του κόσμου σου" όπως λες, πως θα κρίνεις ποιος αξίζει και ποιος όχι;  Και αν κάποιος από αυτούς είναι ο "δικός σου ολόκληρος κόσμος", πως θα τον αναγνωρίσεις αν πρώτα δεν τον γνωρίσεις;

Αναρτήθηκε από την EvenStar

What's true in our minds is true, whether some people know it or not.