Kάποτε
μου χάρισες αυτό το τραγούδι. Θυμάσαι;
Μου
είχες πει να το «κρατήσω». Για πάντα.
Θυμάσαι;
Μου
είχες πει πως ανάμεσα στο χθες και στο αύριο,
ανάμεσα
στο παρελθόν και στο μέλλον,
ανάμεσα
στο μαζί και στο χώρια,
Θα
«ζούσε» για μας πάντα αυτό το τραγούδι…
Είχες
δίκιο.
Διάλεξα
να αφήσω την καρδιά μου να «δώσει» αλήθεια…
Διάλεξες
να «δώσεις» κάτι που έμοιζε με αλήθεια…
και
τότε…έμαθα… κατάλαβα πως :
Ανάμεσα
στο ψέμα και την αλήθεια υπάρχει πάντα η διέξοδος της σιωπής…
Αν
ήξερα.. τότε τι
μου χάριζες δεν θα δίσταζα στιγμή να στο επιστρέψω πίσω. Και μαζί με αυτό μία
δική μου αλήθεια :
«Μάθε
τη
γλώσσα της πραγματικής
σιωπής κι ύστερα
έλα να μου πεις, πως κλείνεται το
ρήμα σ'
αγαπώ...»
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου